BAB-I ALI YOKUSU NERDEN BASLAR

BAB-I ALI YOKUSU NERDEN BASLAR 
Eski adiyla (Babiali) bugünkü Cagaloglu, benimde hâyâlimde hep açip, girebilmeyi düsündügüm, yüce bir kapi yahut yüksek bir kapi olarak yer aldi. Tam on dokuz yil önce 1995 tarihinde, Milli Egitim Bakanligindan memur olarak emekli olunca, ilk isim emekli ikramiyemden kendime modern, seri yazabilen elektrikli bir daktilo almak oldu; nihayet, yillardir kurgulayip, tasarlayip durdugum su bulunmaz Hint kumasi cinsinden romanimi yazacaktim.

Güneydogu’dan Istanbul`a geleli henüz birkaç yil olmustu, sehri ancak yasadigim semt kadar biliyordum. Gerçek Istanbul`u da kitaplardan, sila özlemi resimlerden taniyordum. O zamanlar her evde bir bilgisayar, her bebenin elinde bir tablet olmadigindan, telefona sarilip arkadaslara sordum, onlarda bana böyle bir daktiloyu ancak Cagaloglunda, Bâbiâli Yokusu’nda bulabilirsin, hatta Emekli Sandigi binasi da bu yokusun basindadir, orayada bir ugra ilerde isin düserse yolu ögrenmis olursun dediler. Cagaloglu`nda her köse basinda bir yazarla, gazeteciyle yahut ünlü bir ressamla karsilasabilirim düsüncesiyle sik ve ciddi giyindim, düstüm yollara. Avcilardan, Küçükçekmece`ye dolmusla, buradan da trenle Sirkeci`ye gidip, meshur yokusa tirmanacaktim.

Simdi kaldirilmis olan, Istanbul`un beyefendi, hanimefendi insanlarinin yol boyunca okuyarak seyahat ettikleri medeniyet trenine ilk binisimdi. Sanirim biraz daha kibarlassam raylarin üstüne kapaklanacaktim, yalnizliginda verdigi güvensizlik ve korkuyla bende kalabaligi yarmaya çalisip trene atladim. Kosarak koltuklara oturanlar mi, kasap askiligi gibi kollarindan tavana sabitlenen hoyrat erkekler mi, kalçalarima sokulan yavsayan dogulu ne buldum delisi olmus gözü açlar mi, sanirim aramadigim, istemedigim herkes vardi da, bir tek gazetesine dalmis fakat beni görünce kibarca yer veren bir Istanbul asilzadesi yoktu.

Oysaki pencere kenari bir yerde oturmayi düslemistim, kültürlü ve medeni insanlarla selamlasacaktim, okudugu kitaba söyle bir bakacaktim, Menekse, Florya, Yesilköy, Yenikapi, sahil seridinde siirler dolanacakti dilime, deniz hem kavusmam, hem hasretim olacakti yolcu bakislarimda, nasilda çabuk tükendi hayallerim, sen sürgün sehri Istanbul kavusmamiz böylemi olacakti. Sirkeci gari son duraktayiz, istasyondaki su mahseri kalabalik nereye akin ediyordu, kiyafetimde hizli hareket etmeme engeldi, kendi kendime söylendim, pasa konagina konuk mu gidiyorsun, en ünlü yazar anan Halide Edip Adivar, o bile askerdi, kendine gel Hülya hayallere dalmanin zamani ve mekâni degil. 
Hemen solumdaki bir gazete bayiine sordum,

– Affedersiniz, Bâbiâli Yokusu neresi?

–Burdan baslar, nereyi aramistiniz hanfendi?

–Ben emekli sandigina gidecegim de

–Devam edin yukarida.

Hâlâ bir yazarla, sairle, gazeteciyle ressamla, karsilasmak ümidim kirilmamisti, saga sola bakarak vitrinlerde daktilo arayan gözlerime, sarmas dolas Ingiliz gençleri ilisti, bunlarda yazar mi olmak istiyordu ki bu yokusun tepesinde böyle öpüserek nereye gidiyorlardi, hele su uzun beyaz entarili, Arap erkekler hararetli konusmalariyla ne anlatiyorlardi. O zamanlarda yinemi savas vardi. Kitap baktigini sandigim Japon ögrenci kizlar vitrine yapismis son çikan telefonlari seyrediyorlardi.

Kültür sanat yokusu, kaldirimdan ibaret turistik caddeye dönüsmüstü aradiklarim neredeydiler? On dokuz yil önce güzel düslerle Sirkeci Gari`ndan tirmandigim yokusu, bugün Sultanahmet`ten yokus asagi inerek tirmaniyorum, yanima yaklasan Suriyeli dilencilerin "abla abla yardim" sözleriyle hayallerimden siyrilip Timas Kitapkahve`ye yöneliyorum, aradigim tüm yazar ve sanatçilar oradalar. Eger biri bana sorsa ki "Hülya Babiali Yokusu nerden baslar?"

Ona derim ki;

 –YAZAR OLMAK ISTEDIGIN YERDEN BASLAR.