Tezkere ve savas

Savaslar her zaman patlayan coskularla, atesli nutuklarla, yerleri sarsan marslarla baslar, ölecek insanlari ölmeye göndermek için böyle heyecan firtinalari yaratilir ama hiçbir savas o coskuyla sürmez.

Ölüm, keder, ekonomik sikinti, pahalilik ve baski gelir savasla birlikte.

Savasta insanlar ölür.

Gazetelerde garip bir savaskanlik var.

Eger yazilanlara bakarsaniz, gidiyoruz, yeniyoruz, geliyoruz.

Osmanli döneminde Girit için böyle savas naralarinin atildigi bir dönemde Babiâli’nin önünde “savas yanlisi” bir gösteri yapilmis.

Sadrazam, “göstericilerin hepsini askere alin” emrini vermis.

Emri duyan kalabalik bir anda kayboluvermis.

Böyle bir emir de simdi çiksa, “önce gazeteciler gidecek savasa” dense, ertesi gün o gazeteleri görmek isterim.

Savasa gitmeyecek olanin, savasa gidecekler adina atesli nutuklar atmasini her zaman ahlaksizca buldum, her zaman da ahlaksizca bulurum.

Savaslara hep savaslarda ölmeyecek olanlar karar verir.

Savasta ölmeyecegine emin olan insanlar da el çirparlar.

“Savas, savas” diye bagiranlari tutup sormak isterim, “sen savasa gidecek misin”, “hayir” derse,“ne bagiriyorsun öyleyse” diye sormak isterim.

Ölecek sen degilsen, baskasinin ölüme gitmesini nasil böyle sevinçle isteyebiliyorsun?

Türkiye’nin ordusunun sizin sandiginiz kadar güçlü, Suriye ordusunun sizin sandiginiz kadar güçsüz olmayabilecegini hiç mi akliniza getirmiyorsunuz?

Bir Türkiye-Suriye savasinin bölgede nelere yol açabilecegini hiç hesap ettiniz mi?

Bu savasin bir “mezhepler savasi” olarak algilanmasi hâlinde bunun içeride ve disarida ne tür sonuçlar verebilecegini hiç düsündünüz mü?

Böyle bir savasta Türkiye’nin komsulari Rusya, Iran, Irak’in tutumlarinin ne olacagini aklinizdan geçirdiniz mi?

Sanirim bizim gazetecilerin pek düsünmediklerini dünya düsünüyor.